Charles Bonnet Syndrome سندرم چارلز بونت ( تشخیص و سبب شناسی و پیشگیری توهمات دیداری)

توهمات بصری یا دیدن چیزهایی‌که حقیقت ندارند، ترسناک و مضطرب‌کننده است. این چیزی است که سندرم چارلز بونت (Charles Bonnet) در فرد مبتلا، به‌وجود می‌آورد.

به گزارش سلامت و مهر به نقل از (خبرگزاری سلامت)، بسیاری از بیماری‌های روانی یا جسمانی می‌توانند، فرد مبتلا را گرفتار برخی از توهم‌ها کنند. اما کمتر کسی هست که با سندرم چارلز بونت آشنا باشد. این سندرم که نام خود را از روی اسم کاشف سوئیسی خود گرفته است، اولین بار در سال ۱۷۶۰ میلادی مورد توجه قرار گرفت.

سندرم چارلز بونت به نوعی توهم‌های بصری اشاره دارد که معمولا افرادی را به خود گرفتار می‌کند که دچار صدمات شدید بینایی یا عصب بینایی، دیابت، سکته مغزی، آب سیاه یا بیماری‌های مغزی شده‌اند.

هنوز علت اصلی و دقیق این بیماری مشخص نیست. اما پذیرفته‌ترین فرضیه، از بین رفتن علایم حسی بینایی به مغز فرد مبتلاست و آن زمانی رخ می‌دهد که فرد به‌تازگی بینایی‌اش را از دست داده است. در این حالت مغز نمی‌تواند جلوی فعالیت‌های اضافی و ناخواسته خود را بگیرد.

این وضعیت باعث می‌شود، آن بخش از مغز که مسئول حس بینایی است (قشر بصری)، علایمی را به‌ شکلی نادرست ارسال ‌کند. بدین ترتیب فرد مبتلا چیزهایی را می‌بیند که واقعی نبوده و فقط توهم هستند. این توهم‌ها را نباید با مشکلات روانی اشتباه گرفت.

توهم‌های ناشی از این سندرم می‌توانند «ساده»، (مانند خطوط، اشکال گوناگون یا برق نور) یا «پیچیده»، (مانند تصاویری از حیوانات) باشند. آنها در چند ثانیه یا دقیقه رخ می‌دهند یا ممکن است ساعت‌ها دوام داشته باشند یا حتی چند بار در روز رخ دهند. همچنین این بیماری می‌تواند افراد مبتلا را سال‌ها یا تا آخر عمرشان، گرفتار کند.

از ویژگی‌های دیگر این سندرم می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

* آن ممکن است فقط در چشمی رخ دهد که صدمه دیده‌ است. مثلا اگر فردی چشم چپ خود را از دست داده، آن توهمات را در همین چشم می‌بیند.

* این توهم‌ها با چشمان باز دیده می‌شوند و وقتی فرد مبتلا، چشم‌های خود را می‌بندد یا آنها را به طرفی دیگر می‌چرخاند، تصاویر غیرواقعی ناپدید می‌شوند.

* توهم‌ها زمانی رخ می‌دهند که محیط عاری از علایم حسی، مانند نور باشد.

بیشتر افراد بالاتر از ۷۰ ساله که بینایی‌شان صدمه دیده است در معرض ابتلا به این سندرم هستند. اما هر فردی که بینایی‌اش را از دست داده باشد، در هر سنی هم که باشد، ممکن است به سندرم چارلز بونت گرفتار شود و این سندرم در افرادی که به‌طور مادرزاد نابینا بودند، دیده نشده است.

درمان

سندرم چارلز بونت، درمانی قطعی ندارد اما می‌توان با پلک‌ زدن‌های مکرر و حرکات سریع چشم، رفتن به مکانی پر نور یا افزایش تعاملات اجتماعی از شدت آن کاست. گاهی اوقات پزشک برای فرد مبتلا، داروهای ضدافسردگی یا ضدصرع تجویز می‌کند.